The Stoker (2010)
(«Kochegar»)
Ένας Γιακουτιανός θερμαστής (stoker) κάνει τα στραβά μάτια όταν καίνε πτώματα στον φούρνο του, δύο φίλες που ερωτεύτηκαν τον ίδιο άντρα, ένας μουγκός εκτελεστής. Ο Αλεξέι Μπαλαμπάνοφ με σύμμαχο το μαύρο, σαρδόνιο χιούμορ του, αφήνει τους χαρακτήρες να αλληλεπιδράσουν μεταξύ τους. Μέχρι την τρίτη πράξη, όπου η ιστορία του καθενός πάει και δένει με των υπολοίπων.
 |
| Η ντεκαντέντσια της Ρωσίας. |
↑ Επιστροφή στην κορυφή ↑
Δήλωση Αποποίησης Ευθύνης: Οι κριτικές που περιέχονται στον ιστοχώρο Cinetweets.gr, περιέχουν εικόνες που μπορεί να είναι ακατάλληλες για όσους πλοηγούνται στο διαδίκτυο κατά τη διάρκεια της εργασίας τους (nsfw). Προτείνεται διακριτικότητα κατά τη διάρκεια της επίσκεψή σας σε αυτές τις σελίδες. Οι εικόνες που χρησιμοποιούνται σε αυτό τον ιστοχώρο είναι μόνο για λόγους προώθησης και ανήκουν στους νόμιμους δικαιούχους. Όλα τα κείμενα κριτικής αποτελούν πρωτότυπο υλικό και είναι γραμμένα αποκλειστικά για δημοσίευση στο Cinetweets.gr. Οποιοσδήποτε μπορεί να τα αναδημοσιεύσει αρκεί να αναφέρει την πηγή. Κατά περίσταση μπορεί να υπάρχουν τυπογραφικά λάθη, θα χαρούμε πολύ να μας το αναφέρετε για να τα διορθώσουμε. Κάθε γνώμη που εκφέρεται από τον ιστοχώρο Cinetweets.gr αποτελεί άποψη του αρθρογράφου και όχι του προσώπου ή εταιρείας στο οποίο αναφέρεται. Σκοπός του ιστοχώρου Cinetweets.gr είναι αποκλειστικά η πληροφόρηση.
on
Η ντεκαντέντσια της Ρωσίας. Στη δεκαετία του ’90, η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης συνοδεύτηκε από μια μαφιόζικη ολιγαρχία και πλήρη ανομία. Σε αυτό τον καμβά ο σκηνοθέτης χτίζει τους χαρακτήρες τους χρησιμοποιώντας επί το πλείστον ερασιτέχνες ηθοποιούς και τους αφήνει να αλληλεπιδράσουν μεταξύ τους. Παράλληλα, προσδιορίζει την κρίση αξιών που πέρασε (και περνάει) η πρώην υπερδύναμη.
Σχεδόν σε κάθε εσωτερικό πλάνο, ο σκηνοθέτης έχει τοποθετήσει μια αναμμένη σόμπα σε κάποια γωνιά. Ο ίδιος λέει ότι δεν αποτελεί συμβολισμό, “είναι απλώς το στιλ, κάθε εικόνα (ταινία) έχει το δικό της στιλ”. Επίσης, όλοι φοράνε περίεργα ρούχα (πονάνε τα μάτια οι στιλιστικές επιλογές) και έχουν κρεμασμένα περσικά χαλιά στους τοίχους (όσοι είναι εξοικειωμένοι με την αισθητική των Ρώσων καταλαβαίνουν τι εννοώ).
Ο σκηνοθέτης επίτηδες (;) δίνει στη μουσική πρωταγωνιστικό ρόλο. Μια σπανιόλικη κιθάρα παίζει καθόλη της διάρκεια του φιλμ, μόνο προς το τέλος αλλάζει αυτό κι έχει τη λογική του (προτιμώ να μην το αποκαλύψω). Ντράγκα-ντρουγκα, μου έσπασε τα νεύρα αυτή η κιθάρα που ακουγόταν δυνατά ακόμα και πάνω από τους διαλόγους. Ίσως τελικά αυτός να ήταν κι ο σκοπός της.