Trance

Πάντα μου άρεσε η βιντεοκλιπίστικη αισθητική του Ντάνι Μπόιλ, μου θυμίζει πολύ εκείνη του αμερικάνικου κινηματογράφου των νάιντις. Την διατηρεί αυτή την αισθητική και στο «Trance» αλλά κάτι λείπει. Δεν με κέρδισε ποτέ ο κεντρικός χαρακτήρας, δεν είχε κορύφωση το σενάριο (αν εξαιρέσεις τα πέντε δεύτερα του ολόγυμνου περάσματος της Ροζάριο Ντόσον), δεν με έπεισαν οι ανατροπές, δεν βρήκε ποτέ τον ρυθμό του.

Αξίζει να τη δεις, να την ξαναδείς και ίσως να τη ματαξαναδείς, για αυτά εδώ τα 4-5 δευτερόλεπτα.

Γιώργος Καλαποθαράκος

More posts by Γιώργος Καλαποθαράκος »